ERRETRATUA

ERRETRATUA

_Aizu!, osaba, ustekabe bat zuretzat daukat. Nahi duzunean estera etorri erausteko.

Nire ilobaren telefonoz  deia zen, harremana intelectual asko ditudan margolari bikaina.

Bere etxera joan nintzen  gonbidapena iruditu zitzaidan arraroak jakin mina eragina.

Bere tailerrera eraman zidan eta hark margotutako koadro bat erakutsi zidan. Nire aitaren erretratua zen. Bere aitite, beraz. Hunkitu nintzen, familiaren arima, txeratsua izan zen seme-alaben heziketa arduratua eta.Burutsu, kulturadun eta gazteko espirituarekin. Bere zintzotasuna eta profesionaltasuna prestigioa emanda. Guztiek harroak sentitzen genuen aita hura izatea.. Bilobak ere  maite egiten zuten eta hura haiengana.

Koadro aurrean hitzik gabe geratu nintzen, bada nire aita zen eta argazki batetik margotuta zen. Fintasunaz  eta personala ezaugarriarekin.

Hura begietsi  eta gero berezkotasunez irten zitzaidan.

-Arima aurkitu diozu. Zer inspitatuta dago. Begirada bera eta gurekin zegoenean keinua ditu. Bitxia da, nire antza du. Egia esan ni haren gehien antza zuena izan naizela. Oso harro sentitzen naiz.

Ustekabean harrapatuta erantuten nau:

-Baina, koadroarena  zara zu gero, ez da zure aita.Jar ezazu duzuen antza.

Sinestezina erantzuten diot:

-Ezin daiteke, oso antzekoak gara, baina hura dela.zalatzarik gabe, ez ni neu. Adarra jo nahi didazu.

-Ez, osaba, ezetz, zu zara, gero!. Nik neuk egilea naizen, nik badakit eta. Omenaldia egin nahi izan dizuet.

Hausnartuta geratu nintzen, ezin nuen sinetsi, baina pozik sentitu nintzen, bada niretzat bere irudiaren oinordekoa izatea orea zen eta. Ezin nuen imajinatu norbaitek ahal zedin hain bere berdin-berdin aitarentzako. Nik berak erratu  nuen.  Malko batzuk  irten zitzaizkidala uste dut eta guzti. Disimulatzea saiatu nuen, negar egitea gizonezko ez zela beti pentsatu dudalako.

Bazkaltzera gonbidatu ninduen eta familiaren gainean, gure pentsatzeko moduaren eta gure bakoitza bizitzak.

Bere buruari bezala esaten dit:

-Koadro honek sinbolismo handia du gainera, hartan zaudete zu, zure aita, Aitona eta. Baina, gainera, nire aita zena espirituan  dago. Aita onoa, margolari bikaina eta, uste dut, zuretzat koinatu ona, ezta?

Jakinguratsua galdetzen diot:

-Eta, zergatik diozu zure aita ere badago koadroetan? Es da agertzen. Ez dut ikusten, agian aurkitu behar izango dut?

-Ez, ez,  bada, zure erretratua bere koadro guztiak sortu zituen bere pintzelez margotita dagüela margotzera ni estimulatetzeko opari egin zizkidan. Ni aspiratzeaz gain, haiek nire behatzen artean izateak, bake zoragarri ematen diet eta batzuetan zalantzaren bat dudanean konponbidea galdetzen diet pintzeleei. Hobeto imagina nezakeena baino.

-Aizu, Itzi, gauza prosaikoagoak pensatu behar izango da. Galdetu nion.

-Zenbat ordaindu behar izango dizut koadroagatik?

Irribarrez eginez begiratzen dit:

-Ezer, gizona, zuregatik eta aitonagatik nire maitasunaren erakargarri bezala egiten dizudan oparia da. Ez dakizu hura margotzerakoan izan dudan alegrantzia.

Iruditu zuen eskertzeko xehetasuna, nahiz eta lana ordaindu behar dela beti pentsatu, bestela baliorik ez da ematen eta egileea gutxitxen dute. Agian deformazio profesionalagatik izango da.

Errepikatu  nion ordaindu nahi niola, lasaitasuna ematen zidan eta.

Kafea hartzen genuen bitartean esaten dit munduaren maitasunez, baino serioa:

-Ezin dur ulerto bihotz bihotzez egiten dizudan opari hau onartzen ez dakizunik. Bazara harro zerbait ematen dutenean sentitzen diren, baina jasotzea iraingarria izatea iruditzen zaienetako. Pentsamolde hori gizarte harro honetan hedatu da. Jasotzen duena eskean dabilen iruditzen zaio gizarte honetan. Ez da gaitzpena, badakizu nire osaba kutunen zaren eta ezagutzen zaitut. Jaso da maitasu egintza bat eta hari uko egiterakoan mexpretxu pixka bat dago. Ez dakit uler ahal izangu duzun. Zintzua banaiz, desengainatzen nauzu ekartzen zintuen hain orekadun mundu honen erabilera sozialekin zerikusirik gabeko eta. Dena baliosten duela diruan odo ospean. Sendimendurik gabe geratu gara onurarik ez dutelako eramaten.

Ordaindu nahi duzuna, ez naiz azalpenik ez duena azaltzeko gai. Uste izan nuen opari batean bihotzaren opari bat dagüela uler zenezakeela

Isildu nintzen, ez nekien zer erantzun. Izan ere, banekien, baina ematen zidan ikasbidearen gainean hausnartu nahi nuen.

 Ezer gehiago esan gabe altxatu nintzen. Koadroa eraman nezakeen hari galdetzea bururatu zitzaidan besterik ez. Erantzun zidan bai. Uztea erabaki nuen, ez nuke eramango, ez dakit lotsagatik edo malkoak ez ziezakidala ikus.

AMAIERA