ERRETRATUA
_Aizu!, osaba, ustekabe bat
zuretzat daukat. Nahi duzunean estera etorri erausteko.
Nire ilobaren telefonoz deia zen, harremana intelectual asko ditudan
margolari bikaina.
Bere etxera joan nintzen gonbidapena iruditu zitzaidan arraroak jakin mina
eragina.
Bere tailerrera eraman zidan
eta hark margotutako koadro bat erakutsi zidan. Nire aitaren erretratua zen.
Bere aitite, beraz. Hunkitu nintzen, familiaren arima, txeratsua izan zen
seme-alaben heziketa arduratua eta.Burutsu, kulturadun eta gazteko
espirituarekin. Bere zintzotasuna eta profesionaltasuna prestigioa emanda.
Guztiek harroak sentitzen genuen aita hura izatea.. Bilobak ere maite egiten zuten eta hura haiengana.
Koadro aurrean hitzik gabe
geratu nintzen, bada nire aita zen eta argazki batetik margotuta zen.
Fintasunaz eta personala
ezaugarriarekin.
Hura begietsi eta gero berezkotasunez irten zitzaidan.
-Arima aurkitu diozu. Zer
inspitatuta dago. Begirada bera eta gurekin zegoenean keinua ditu. Bitxia da,
nire antza du. Egia esan ni haren gehien antza zuena izan naizela. Oso harro
sentitzen naiz.
Ustekabean harrapatuta
erantuten nau:
-Baina, koadroarena zara zu gero, ez da zure aita.Jar ezazu
duzuen antza.
Sinestezina erantzuten diot:
-Ezin daiteke, oso antzekoak
gara, baina hura dela.zalatzarik gabe, ez ni neu. Adarra jo nahi didazu.
-Ez, osaba, ezetz, zu zara,
gero!. Nik neuk egilea naizen, nik badakit eta. Omenaldia egin nahi izan
dizuet.
Hausnartuta geratu nintzen,
ezin nuen sinetsi, baina pozik sentitu nintzen, bada niretzat bere irudiaren
oinordekoa izatea orea zen eta. Ezin nuen imajinatu norbaitek ahal zedin hain
bere berdin-berdin aitarentzako. Nik berak erratu nuen.
Malko batzuk irten zitzaizkidala
uste dut eta guzti. Disimulatzea saiatu nuen, negar egitea gizonezko ez zela
beti pentsatu dudalako.
Bazkaltzera gonbidatu ninduen
eta familiaren gainean, gure pentsatzeko moduaren eta gure bakoitza bizitzak.
Bere buruari bezala esaten
dit:
-Koadro honek sinbolismo
handia du gainera, hartan zaudete zu, zure aita, Aitona eta. Baina, gainera,
nire aita zena espirituan dago. Aita onoa,
margolari bikaina eta, uste dut, zuretzat koinatu ona, ezta?
Jakinguratsua galdetzen diot:
-Eta, zergatik diozu zure
aita ere badago koadroetan? Es da agertzen. Ez dut ikusten, agian aurkitu behar
izango dut?
-Ez, ez, bada, zure erretratua bere koadro guztiak sortu
zituen bere pintzelez margotita dagüela margotzera ni estimulatetzeko opari
egin zizkidan. Ni aspiratzeaz gain, haiek nire behatzen artean izateak, bake
zoragarri ematen diet eta batzuetan zalantzaren bat dudanean konponbidea
galdetzen diet pintzeleei. Hobeto imagina nezakeena baino.
-Aizu, Itzi, gauza
prosaikoagoak pensatu behar izango da. Galdetu nion.
-Zenbat ordaindu behar izango
dizut koadroagatik?
Irribarrez eginez begiratzen
dit:
-Ezer, gizona, zuregatik eta
aitonagatik nire maitasunaren erakargarri bezala egiten dizudan oparia da. Ez
dakizu hura margotzerakoan izan dudan alegrantzia.
Iruditu zuen eskertzeko
xehetasuna, nahiz eta lana ordaindu behar dela beti pentsatu, bestela baliorik
ez da ematen eta egileea gutxitxen dute. Agian deformazio profesionalagatik
izango da.
Errepikatu nion ordaindu nahi niola, lasaitasuna ematen
zidan eta.
Kafea hartzen genuen
bitartean esaten dit munduaren maitasunez, baino serioa:
-Ezin dur ulerto bihotz
bihotzez egiten dizudan opari hau onartzen ez dakizunik. Bazara harro zerbait
ematen dutenean sentitzen diren, baina jasotzea iraingarria izatea iruditzen
zaienetako. Pentsamolde hori gizarte harro honetan hedatu da. Jasotzen duena eskean
dabilen iruditzen zaio gizarte honetan. Ez da gaitzpena, badakizu nire osaba
kutunen zaren eta ezagutzen zaitut. Jaso da maitasu egintza bat eta hari uko
egiterakoan mexpretxu pixka bat dago. Ez dakit uler ahal izangu duzun. Zintzua
banaiz, desengainatzen nauzu ekartzen zintuen hain orekadun mundu honen
erabilera sozialekin zerikusirik gabeko eta. Dena baliosten duela diruan odo
ospean. Sendimendurik gabe geratu gara onurarik ez dutelako eramaten.
Ordaindu nahi duzuna, ez naiz
azalpenik ez duena azaltzeko gai. Uste izan nuen opari batean bihotzaren opari
bat dagüela uler zenezakeela
Isildu nintzen, ez nekien zer
erantzun. Izan ere, banekien, baina ematen zidan ikasbidearen gainean hausnartu
nahi nuen.
Ezer gehiago esan gabe altxatu nintzen.
Koadroa eraman nezakeen hari galdetzea bururatu zitzaidan besterik ez. Erantzun
zidan bai. Uztea erabaki nuen, ez nuke eramango, ez dakit lotsagatik edo
malkoak ez ziezakidala ikus.
AMAIERA
No hay comentarios:
Publicar un comentario